شقايق گفت با خنده نه تب دارم ، نه بيمارم

اگرسرخم ، چنان آتش حديث ديگري دارم

گلي بودم به صحرائي نه با اين رنگ و زيبائي

نبودم آن زمان هرگزنشان عشق وشيدائي

يكي از روزهائيكه زمين تبدار وسوزان بود

و صحرا درعطش مي سوخت ، تمام غنچه ها تشنه

و من بي تاب وخشكيده تنم درآتشي مي سوخت

ز ره آمد يكي خسته به پايش خار بنشسته

و عشق از چهره اش پيداي پيدا بود

ز آنچه زير لب مي گفت شنيدم ، سخت شيدا بود

نمي دانم چه بيماري به جان دلبرش افتاده بود

اما طبيبان گفته بودندش

اگر يك شاخه گل آرد از آن نوعي كه من بودم

بگيرند ريشه اش را و  بسوزانند

شود مرهم براي دلبرش آندم شفا يابد

چنانچه با خودش مي گفت ، بسي كوه و بيابان را

بسي صحراي سوزان را به دنبال گلش بوده

و يك دم هم نياسوده

كه افتاد چشم او ناگه به روي من

بدون لحظه اي ترديد شتابان شد بسوي من

به آساني مرا با ريشه از خاكم جدا كرد و

به ره افتاد و او مي رفت و من در دست او بودم

و او هر لحظه سر را رو به بالاها

تشكر مي كرد پس از چندي

هوا چون كوره آتش ، زمين مي سوخت

و ديگر داشت در دستش تمام ريشه ام مي سوخت

به لبهائي كه تاول داشت گفت : اما چه بايد كرد؟

در اين صحرا كه آبي نيست

به جانم هيچ تابي نيست

اگر گل ريشه اش سوزد كه واي بر من

براي دلبرم هرگز دوائي نيست

و از اين گل كه جائي نيست

خودش هم تشنه بود اما

نمي فهميد حالش را چنان مي رفت و

من در دست او بودم و حالا من تمام هست او بودم

دلم مي سوخت اما راه پايان كو ؟

نه حتي آبي ، نسيمي در بيابان كو؟

و ديگر داشت در دستش تمام جان  من مي سوخت

كه ناگه روي زانوهاي خود خم شد، دگر از صبر او كم شد

دلش لبريز ماتم شد، كمي انديشه كرد، آنگه

مرا در گوشه اي از آن بيابان كاشت

نشست و سينه  را با سنگ خارائي

ز هم بشكافت ، !! ز هم بشكافت !!

اما ! آه صداي قلب او گوئي جهان را زير و رو مي كرد

زمين و آسمان را پشت و رو مي كرد

و هر چيزي كه هر جا بود با غم  رو به رو مي كرد

نمي دانم چه مي گويم ؟ به جاي آب خونش را

به من مي داد و برلبهاي او فرياد

بمان اي گل كه تو تاج سرم هستي

بمان اي گل دواي دلبرم هستي

و من ماندم نشان عشق و شيدائي

و با اين رنگ و زيبائي

و نام من شقايق شد

گل هميشه عاشق شد

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: